De Seeburg M100C jukebox

De Seeburg M100C was de derde in de rij M100 jukeboxen van Seeburg. Waar de M100A en de M100B echter nog vrij sterk op elkaar leken, met een wat soberder design, zou de M100C een stuk kleurrijker naar voren komen. Dit echter zonder de duidelijke lijn met de M100A en M100B te verloochenen. De prijs van een M100C ligt vanwege het uiterlijk van de jukebox iets hoger dan de prijs van een M100A en M100B, hoewel het in vergelijking met veel andere jukeboxen zeker geen hoog geprijsde jukebox is.

De introductie van de Seeburg M100C

Voor Seeburg begon de glorietijd met de introductie van de M100A; een machine die na de Tweede Wereldoorlog enige ontwikkelingstijd nodig had, maar dan toch in 1948 gepresenteerd kon worden. Deze revolutionaire machine versloeg de competitie in de strijd om meer selecties te kunnen bieden en combineerde dit met een design dat toentertijd zijn gelijke niet kende.

Vanuit deze machine ontwikkelde men de M100B, die gepresenteerd werd in november 1950. Hoewel uiterlijk enkele kleine wijzigingen waren doorgevoerd ten opzichte van de M100A, was het belangrijkste verschil toch wel dat deze jukebox de nieuwe moderne 45-toeren platen kon afspelen. Deze platen waren kwalitatief superieur aan de oude, zware en kwetsbare 78-toeren platen. Vanuit deze M100B zou uiteindelijk de M100C ontstaan; waar de M100A en M100B nog een soberdere houten kast kenden in de traditie van het Zweedse design, wist de M100C met verlichte zuilen en chromen spijlen ook de oude light-up liefhebbers te bekoren.

Positionering en reclame rondom de Seeburg M100C

De M100C werd in 1952 op de markt gezet. De kast leek qua vormgeving nog enigszins op de M100A en M100B, maar was toch opnieuw ontworpen. Een rijker en kleuriger ontwerp deden enigszins afstand van de ingetogen houten kasten van de M100A en M100B, hoewel het toch duidelijk de derde jukebox was in deze serie. Het selectiemechanisme en het design van de titelkaartjeshouder en het toetsenbordje was bijvoorbeeld grotendeels hetzelfde, waardoor het model toch herkenbaar uitzag als een Seeburg. De reclamecampagne rondom dit model gebruikte dan ook als slogan “the musical showcase for millions”, om duidelijk aan te geven dat dit model in dezelfde serie als de beroemde en goed verkochte M100A en M100B hoorde. Ook het “select-o-matic” mechanisme van Seeburg, dat 100 selecties kon afspelen werd nadrukkelijk genoemd in de verschillende reclame-uitingen:

“Only Seeburg has de Select-O-Matic 100 mechanism”

Het bedrijf klopte zichzelf nog meer op de borst in de verschillende reclamecampagnes door dit mechanisme als de grootste revolutie sinds de uitvinding van de fonograaf te betitelen. Hoewel Seeburg zeer trots de 100 selecties bleef promoten, had Wurlitzer met de 1500 van 1952 een poging gewaagd om Seeburg de loef af te steken met 104 selecties. De mechaniek die hiervoor gebruikt werd was in feite niets meer dan de oude mechaniek van Wurlitzer, maar dan groter en in plaats van 1 stapel ringen met platen, waren er nu twee. De 104 selecties die hiermee verkregen werden gingen hiermee ten koste van het uiterlijk; de jukebox oogde plomper en minder elegant dan de eerdere Wurlitzers. De Seeburg M100C had hier geen last van en oogde duidelijk moderner en eenduidiger qua vormgeving dan de Wurlitzer.

Blackhead versus redhead

De verlichte pilaren van de Seeburg waren voorzien van draaiende verlichting; iets wat verschillende fabrikanten al eerder hadden toegepast, bijvoorbeeld Wurlitzer in de 1400 of de vooroorlogse 500. Hoewel diverse fabrikanten een dergelijk ontwerp nog vaker zouden toepassen, zou het voor Seeburg het enige en laatste model zijn dat deze met draaiende verlichting uitgeruste pilasters zou toepassen. Als laatste van de M serie van Seeburg, had deze M100C ook als laatste model de blackhead cartridge, latere modellen zouden tot aan de Seeburg 201 een redhead cartridge krijgen. Sommige M100C’s zijn al a fabriek uitgerust met een redhead cartridge.

Een oude blackhead cartridge is niet gemaakt voor modernere platen; deze elementen vreten als het ware je platen op. Niet iedere vinyl plaat is gemaakt van vinyl, vele zijn er ook gemaakt van styrene. Juist deze laatste platen, en de modernere stereo vinyl 45-toeren platen, worden zwaar beschadigd door een blackhead. Bij een redhead is de kans op schade minder, hoewel ook de stereo plaatjes schade hieraan kunnen ondervinden. Veel oude Seeburgs zijn daarom nu toch uitgevoerd met een redhead, hoewel er voldoende liefhebbers zijn die het geluid van een oude blackhead prefereren boven de redhead.

Bij originele elementen is het verstandig om de jukebox alleen uit te rusten met plaatjes van voor 1960, dan is de kans op schade het minst. Een andere optie is om een nieuwere cartridge er op te zetten. Het verschil tussen vinyl en styrene is goed te zien; vinyl blinkt meer, terwijl styrene er meer uit ziet als mat plastic. De zijkant van een vinyl plaat kan een wat scherpere rand hebben, terwijl bij een styrene plaat deze vrijwel dezelfde dikte heeft als de rest van de plaat en mooi afgesneden is op het eind.

De prijs van de Seeburg M100C

De M100C heeft Seeburg uiteindelijk geen windeieren gelegd. Het model is de best verkopende 45-toerenjukebox geworden, met meer dan 38.000 exemplaren. Tegenwoordig zijn deze jukeboxen nog goed te vinden, hoewel de prijzen van deze uiterlijk attractievere jukebox hoger liggen dan die van de M100A en M100B. Prijzen van rond de 5000 euro zijn niet vreemd.