De geschiedenis van Rock-Ola

Naast Wurlitzer, Seeburg en Ami was de vierde grote jukeboxfabrikant Rock-ola. Hoewel de naam suggereert dat Rock-Ola naar Rock ’n Roll verwijst, betreft het hier daadwerkelijk de naam van de oprichter, David Cullen Rockola. Sommigen beweren echter wel dat Rock 'n Roll mede vernoemd is naar de Rock-Ola jukeboxen, maar hier is helaas geen bewijs voor te vinden.

Beginperiode

David Cullen Rockola kwam oorspronkelijk uit Canada, waar hij opgroeide als de zoon van een uitvinder in een klein dorpje in het westen van het land. Op zijn 14de ging hij van school af en nam hij een baantje als piccolo in een hotel, op latere leeftijd begon hij een eigen tabakszaak. Tot zijn verbazing merkte hij daar dat de gokmachine die in zijn winkel stond meer geld opleverde dan zijn tabakswaren en hij verliet de tabakssector. Via Toronto kwam hij in Chicago terecht, waar hij voor onder andere Mills en Jennings werkte, toentertijd de topbedrijven op het gebied van gokmachines.

De eerste jukebox

Rond 1926, 1927 begon David Rockola zijn eigen bedrijf, waar hij begon met de productie van verkoopautomaten en weegschalen. Toen later de flipperkasten populair begonnen te worden, probeerde hij deze markt binnen te stappen met zijn “Juggle Ball” flipperkast uit 1932. Hoewel dit model toentertijd geen succes was, en zijn bedrijf bijna tot aan de afgrond bracht, is het tegenwoordig een van de meest gezochte en gewaardeerde flipperkasten uit zijn tijd. Het resultaat van de slechte verkopen van zijn flipperkast was dat investeerders in zijn bedrijf hun geld bijna terugtrokken. Het kostte David Rockola veel overtuigingskracht, een grote reorganisatie en drie jaar tijd om de investeerders hun geld terug te betalen. Tegen deze tijd was Rock-Ola ook al op de markt van de spellen met muntinworp gestapt, die in die tijd flink wat geld opbracht. Toen het intrekken van de drooglegging in Amerika halverwege de jaren dertig begon te leiden tot een explosie van het aantal cafés, zorgde dit er tevens voor dat jukeboxen in opkomst kwamen. Ook op deze markt wilde David Rockola een graantje meepikken en hij kocht een jukebox mechaniek voor 12 selecties van een zekere Smythe, wat zijn bedrijf verder perfectioneerde om in 1935 met de eerste Rock-Ola jukebox op de markt te komen.

Zware concurrentie

Hoewel het bedrijf nu goed liep, kwamen er andere problemen. Wurlitzer en Seeburg waren niet blij met de stap die Rock-Ola had genomen. De topmannen van beide bedrijven besloten tezamen naar David Rockola te stappen om hem ervan te overtuigen uit de jukeboxbranche te gaan, volgens hen zou er geen plek zijn voor nog een extra jukeboxbedrijf. David Rockola liet zich echter niet zomaar uit de lucratieve jukeboxbranche zetten en de bijeenkomst liep uit op een ruzie, waarbij Rockola de beide topmannen de deur wees. Hoewel de drive om te slagen binnen deze branche voor David Rockola nu nog groter werd, werden de negatieve gevolgen van dit gesprek snel helder. Rock-Ola werd door Wurlitzer aangeklaagd, voor 1.000.000 dollar, omdat het Smythe mechanisme van Rock-Ola een inbreuk zou zijn op een patent van Wurlitzer. Deze rechtzaak werd gelukkig gewonnen door Rock-Ola, maar de proceskosten waren opgelopen tot 500.000 dollar. Ook deze tegenslag wist het bedrijf echter te boven te komen.

Na WO II

Gedurende de Tweede Wereldoorlog stond de productie van jukeboxen in het land op een laag pitje, de materialen die gebruikt werden waren immers nodig voor de oorlogsindustrie. In deze tijd werden ook veel bedrijven ingezet om deze oorlogsindustrie te steunen, zo ook Rock-Ola met als bekendste resultaat de productie van de Rock-Ola M1 karabijn. Deze versies van de M1 karabijn zijn tegenwoordig veel gezocht, juist vanwege de zeldzame naam die er op prijkt. Toen de oorlog op zijn einde was introduceerde Rock-Ola de “Magic Glow” serie. Deze modellen (1442, 1426 en 1428) kwamen bekend te staan vanwege het prachtige uiterlijk. Later, gedurende de jaren vijftig, kwam Rock-Ola met nog 2 andere designtoppers: de Tempo I en II. Deze modellen deden qua design sterk denken aan de Amerikaanse auto’s van die tijd, iets wat andere jukeboxfabrikanten ook deden rond deze tijd. Tegenwoordig staan deze Tempo’s bekend om de betrouwbaarheid en de eenvoud van het mechanisme, iets wat hun zeer gewaardeerd maakt.

Jaren zestig tot nu

Ondanks de drijfveer van Rockola om het bedrijf groter te maken van Wurlitzer, duurde het nog tot de jaren zestig voordat Rock-Ola marktleider werd. Helaas was dit slechts voor korte duur, de jaren zeventig waren voor alle jukeboxbedrijven slopende tijden. Rock-Ola werd gedwongen de productie terug te schroeven tot een minimum. Het bedrijf bleef zo echter wel bestaan, en in de jaren negentig werd het bedrijf gekocht door Glenn Streeter van de “Antique Apparatus Company” die de naam Rock-Ola weer opnieuw deed opleven en het presteerde om het merk tegenwoordig weer een van de grootste bedrijven op de markt te maken, met diverse cd- en mp3-jukeboxen.